به گزارش مردم فردا،در قرن های ۱۵ و ۱۶ که سفرهای دریایی طولانی مرسوم بود و به عنوان عصر اکتشاف شناخته می شد، ملوانان از تجربه دیدن رویای غذاهای رنگارنگ و مزارع سرسبز گزارش دادند.
اما بعدها مشخص شد که این ها توهم دوری چند ماهه از خشکی و ماه ها دریانوردی بوده است. در آن زمانه برخی از ملوانان حتی از شدت این توهم خود را به دریا انداختند.
معلوم شد که درمان این سراب‌ های دلخراش، آنطور که قبلاً گمان می‌رفت، معجونی از مواد شیمیایی پیچیده نیست، بلکه پادزهرش یک آب لیموی ساده است.
در حقیقت این ملوانان از بیماری اسکوربوت رنج می بردند، بیماری ناشی از کمبود ویتامین C، ریزمغذی ضروری که مردم از خوردن میوه ها و سبزیجات به دست می آورند.
ویتامین C برای تولید و آزادسازی انتقال دهنده های عصبی، پیام رسان های شیمیایی مغز، مهم است. در غیاب آن، سلول های مغز به طور موثر با یکدیگر ارتباط برقرار نمی کنند، که می تواند منجر به توهم شود.
همانطور که داستان معروف از کاشفان دریایی نشان می دهد، یک ارتباط صمیمانه بین غذا و مغز وجود دارد، ارتباطی که محققان در تلاش برای کشف آن هستند.
اینکه چگونه اجزای غذا و محصولات تجزیه آنها می توانند دستورالعمل های ژنتیکی را که فیزیولوژی ما را کنترل می کنند، تغییر دهند.
در حالی که ما هنوز نمی‌توانیم با رژیم غذایی از بیماری‌های مغزی پیشگیری کنیم یا آن را درمان کنیم، محققان در حال یادگیری چیزهای زیادی در مورد نقش تغذیه در فرآیندهای مغزی روزمره هستند.
کمبود ویتامین و مواد معدنی
شاید تعجب آور نباشد که تعادل ظریف مواد مغذی برای سلامت مغز کلیدی است: کمبود یا زیاده روی در ویتامین ها، قندها، چربی ها و اسیدهای آمینه می تواند بر مغز و رفتار به صورت منفی یا مثبت تأثیر بگذارد.
مانند ویتامین C، کمبود سایر ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌تواند باعث بروز بیماری‌های تغذیه‌ای شود که بر مغز انسان تأثیر منفی می‌گذارد. به عنوان مثال، سطوح پایین ویتامین B۳/نیاسین در رژیم غذایی - که معمولاً در گوشت و ماهی یافت می شود - باعث پلاگر می شود.
پلاگرا بیماری است که در آن افراد دچار زوال عقل می شوند. نیاسین برای تبدیل غذا به انرژی و بلوک‌های سازنده، محافظت از طرح ژنتیکی در برابر آسیب‌های محیطی و کنترل میزان تولید برخی از محصولات ژنی ضروری است.
در غیاب این فرآیندهای حیاتی، سلول‌های مغز که به عنوان نورون‌ها نیز شناخته می‌شوند، عملکرد نادرستی دارند و زودرس می‌میرند که منجر به زوال عقل می‌شود.
در مدل های حیوانی، کاهش یا مسدود کردن تولید نیاسین در مغز باعث آسیب عصبی و مرگ سلولی می شود.
در مقابل، نشان داده شده است که افزایش سطح نیاسین اثرات بیماری های عصبی مانند آلزایمر، هانتینگتون و پارکینسون را کاهش می دهد.
مطالعات مشاهده ای در انسان نشان می دهد که سطوح کافی نیاسین ممکن است در برابر این بیماری ها محافظت کند، اما نتایج هنوز قطعی نیست.