به گزارش مردم فردا،نسرین نصرتی دهه 80 در چند سریال ایفای نقش کرد و در تلویزیون دیده شد، اما این مجموعه «پایتخت» و شخصیت «فهیمه معمولی» بود که باعث شهرت نصرتی شد. این بازیگر پس از «پایتخت» در سریال‌هایی مانند «قرعه» و «وقت صبح» ایفای نقش کرد، اما این سریال‌ها دستاوردی برای او نداشتند و نسرین نصرتی به بهانه فصول مختلف «پایتخت» مورد توجه مخاطبان بود. نصرتی از فصل دوم به مجموعه «زیرخاکی» اضافه شد و در فصل سوم با پررنگ‌‌تر شدن نقش «حوریه» فرصت بیشتری برای نمایش توانایی‌هایش پیدا کرد. این بازیگر به عنوان اولین تجربه حضور در نمایش خانگی، با سریال «بی‌گناه» ساخته مهران احمدی به این مدیوم آمده و بازی متفاوتی دارد. به همین بهانه در ادامه مطلب، درباره جزئیات نقش «پروین فرشباف» و کیفیت بازی نسرین نصرتی می‌خوانید.
مادر عصبیِ باورپذیر
تصویر نسرین نصرتی با مجموعه کمدی «پایتخت» و شخصیت بامزه‌اش در این مجموعه در ذهن مخاطبان نقش بسته است، اما کاراکتر «پروین فرشباف» سریال «بی‌گناه»، شخصیتی جدی ا‌ست و چالش‌های جدیدی برای این بازیگر به همراه داشته. «پروین» مادری دلسوز و نگران است که فرزندان جوان خود را درک نمی‌کند و نمی‌تواند به واسطه رفاقت با آن‌ها اعتمادشان را جلب کند، بنابراین نمی‌تواند به فرزندانش نزدیک شود و از حل مشکلات‌شان عاجز است. همین مسئله او را تبدیل به کاراکتری عصبی کرده است. نسرین نصرتی در نقش این شخصیت، بازی خوبی داشته و موفق شده آن احساس «عجز» و نگرانی‌های مادرانه‌اش را در حرکات و چهره بی‌قرار خود به نمایش بگذارد. به همین دلیل، مخاطب کاملا احساسات او را درک می‌کند و رفتارهای «پروین» نیز برایش قابل باور است. این بازیگر در ایفای نقش خود گرفتار اغراق نشده و به خوبی در جلد مادری دلسوز و عصبی فرو رفته است.
جدی، اما نه تلخ و دوست نداشتنی
گفتیم شخصیت «پروین» کمدی نیست، اما از طرفی هم قرار نبوده این کاراکتر برای مخاطب دوست نداشتنی و غیرقابل تحمل باشد، بنابراین گاهی نگرانی‌ها و حساسیت‌های او باعث خنده مخاطب می‌شود. نصرتی از پس نمایش این وجه از کاراکتر خود نیز برآمده است و در بعضی لحظات خاص، در اوج خشم و ناراحتی باعث می‌شود لبخندی روی لب تماشاگر بنشیند. جالب این جاست که نصرتی پس از «پایتخت» این‌بار در «بی‌گناه» نیز نقش همسر مهران احمدی را ایفا می‌کند، اما تفاوت‌های اساسی نقش این دو بازیگر با شخصیت «بهبود» و «فهیمه»، تجربه قبلی آن‌ها را برای مخاطب تداعی نمی‌کند.