به گزارش مردم فردا،به نقل از دیپلمات، در مغولستان ۱۳ میلیارد دلار بودجه عمومی از بین رفت و معترضان به ساختمان مقر دولت این کشور یورش بردند.

«خرلباتور چیمد»، وزیر توسعه اقتصادی مغولستان نیز اختلاس مبالغی از بودجه عمومی را در یک کنفرانس مطبوعاتی تأیید کرد.

پس از تائید این اختلاس، صدها تظاهرکننده روز دوشنبه در اعتراض به ناپدید شدن بودجه ۱۲.۸ میلیارد دلاری حاصل از صادرات زغال سنگ به چین به ساختمان دولتی در اولان باتور مغولستان حمله کردند. ویدئوهای متعددی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، نشان می‌دهد که تظاهرکنندگان در حال آتش زدن درخت‌های کریسمس برپاشده در میدان سوخباتور و مسدود کردن شلوغ‌ترین جاده پایتخت یعنی خیابان صلح هستند.

وزیر توسعه اقتصادی مغولستان در یک نشست مطبوعاتی درباره اختلاس صورت گرفته در این کشور گفت: «مقامات و شخصیت‌های قدرتمند در اتهامات مرتبط با این پرونده مشارکت دارند.»

معترضان مغولستان از اقتصاد بیمار این کشور ناامید هستند و تورم در پی حمله روسیه به اوکراین به ۱۵.۲ درصد افزایش یافته است. پیشتر در اواسط ماه نوامبر یعنی حدود یک ماه پیش، مقام مبارزه با فساد مغولستان اعلام کرده بود که بیش از ۳۰ مقام از جمله مدیر عامل شرکت دولتی استخراج زغال سنگ به دلیل اختلاس تحت بازجویی قرار دارند.

افشاگران فساد و اختلاس در مغولستان گفته اند که که مقامات دولتی و گمرک، کامیون‌های بارگیری شده با زغال سنگ را به عنوان کالاهای صادراتی ثبت نکرده اند، بلکه به عنوان خودروهای مسافربری معمولی، زمانی که آنها از مرز به چین عبور کرده اند، ثبت کرده اند و از این طریق پول‌های کلانی را اختلاس کرده اند. «دورژاند توگمید»، نماینده مجلس مغولستان با افشای ابعادی از فساد در صادرات زغال سنگ این کشور در نشستی مطبوعاتی در پارلمان گفت: «۶.۴ میلیون تن زغال سنگ صادراتی توسط مقامات گمرک مغولستان ثبت نشده است، اما از سال ۲۰۱۳ توسط گمرک چین ثبت شده است.»

مغولستان ۸۶ درصد از صادرات خود را به چین ارسال می‌کند که زغال سنگ بیش از نیمی از کل این صادرات را تشکیل می‌دهد. همچنین معدن یک چهارم تولید ناخالص داخلی مغولستان را تشکیل می‌دهد.

اعتراضات گسترده و بزرگ در گذشته در فصل زمستان مغولستان نادر بوده است. حتی اگر برخی از این تظاهرات‌ها برای اهداف سیاسی از سوی برخی احزاب مخالف دولت تفسیر شوند، اما در مجموع به نظر می‌رسد که اعتراضات بی سابقه در مغولستان بیان دیگری از ناامیدی مغول‌ها از دولت خود است و ناتوانی دولت این کشور را در اجرای وعده‌های داده شده و انتظارات برای مبارزه با فساد نشان می‌دهد.