به گزارش مردم فردا،مروری بر این رقابت داریم. 

افعی‌تهران| درامی خوش‌ساخت  
سامان مقدم کارگردان «افعی تهران» که پیش از این آثار پرفروشی مثل «نهنگ عنبر»، «کافه ستاره» و «مکس» را در کارنامه داشت این سریال را ساخته که در نگاه اول تصور می‌شد داستانی جنایی دارد، اما در حقیقت درامی ارزشمند با مایه‌های روان‌شناسی است. فیلمنامه را پیمان معادی نوشته که خودش بازیگر نقش اصلی هم هست. او نقش یک منتقد معروف سینما را بازی می‌کند که در 50 سالگی می‌خواهد اولین فیلمش درباره یک قاتل زنجیره‌ای را بسازد. قاتلی که افراد کودک آزار را به‌قتل می‌رساند. غیر از معادی، آزاده صمدی، سحر دولتشاهی، مریلا زارعی و... بازیگران این سریال خوش ساخت هستند که جنسش از آثار متداول در نمایش خانگی متفاوت است. متاسفانه مدتی است سریال‌ها محدود شده‌اند به کمدی‌های سطحی، یا آثاری درباره زندگی لاکچری آدم‌هایی که هیچ شباهتی به زندگی افراد معمولی ندارند. اما این‌که یک اثر چون «افعی تهران» با حوصله و در عین‌حال جذاب درونیات آدم‌ها را واکاوی می‌کند با ارزش و متمایز است. 


جنگل آسفالت| پرکشش و معمایی
پژمان تیمورتاش کارگردان جوان و کم کاری است که در اولین سریالش عوامل شاخصی چون نوید محمدزاده، مریلا زارعی، فرشته حسینی، امیر جعفری و... را جلوی دوربین آورده تا یک داستان معمایی را روایت کند. ایده سریال در آغاز تکراری به‌نظر می‌رسد، دختر جوانی درپی جور کردن دیه برادرش است تا او را از اعدام نجات دهد. اما درگیر یک ماجرای پیچیده می‌شود خط اصلی داستان در دو قسمت اول است. دختر جوان و نامزدش سراغ پروژه مفت‌بری دلار و سکه می‌روند اما اتفاقاتی می‌افتد که آن‌ها را وارد چالش عجیبی می‌کند. سریال گره‌افکنی خوبی دارد و به‌خوبی هم داستان را جلو می‌برد. ریتمش مناسب است و بازی‌ها جز امیر جعفری که در چنین نقش‌هایی کلیشه شده استاندارد هستند. هرچند دو قسمت برای قضاوت درباره این اثر کمی زود است. 


اکازیون| همان بی‌مزه همیشگی 
مسعود اطیابی که با ساخت فیلم‌های پرفروشی مثل «دینامیت» و «تگزاس» در سینما جایگاهش را تثبیت کرده بود؛ با ساخت سریال «جادوگر» نشان داد ایده‌هایش در سریال‌سازی جواب نمی‌دهد. او حالا یک سریال دیگر ساخته که به‌نظر می‌آید یک شکست دیگر در کارنامه او باشد. «اکازیون» با حضور غلامرضا نیکخواه، هادی کاظمی، ایمان صفا و... یک کمدی نوستالژیک درباره دهه 70 است. بعد از موفقیت آثاری مثل «نهنگ عنبر» توجه به نوستالژی‌های قدیمی در سینما و دنیای سریال‌ها جدی شد و آن‌قدر آثار این‌چنینی دیدیم که دیگر لطفی ندارند. «اکازیون» هم حرف تازه‌ای ندارد و سعی می‌کند روی ریل موفقیت و جذابیت نوستالژی‌ها جلو برود اما این فرمول دیگر تازگی ندارد.