تواوج خستگی و دلتنگی هم باشی، فقط کافیه بشینی کنارش، هنوزحرف نزده همه خستگیت میپره، رفقای بامعرفت و باوفاهماره خاطراتشون ماندگارست وحس خوبیه، یک سری رفقارا بایدتوی دسته داروهای آرامبخش دسته بندی کرد.

اصلاً ویتامین هستند، اگه نباشن حالت خوب نیست، اساسا انسان‌های هم فرکانس، همدیگر را از هرفاصله ای پیدا می‌کنند، توی یك مدار قرار میگیرند و بالاخره به هم مي‌رسند و آنوقت میشن همدم، میشن مونس، میشن رفیق، اصلاً میشن هم شکل و قيافه و درانتها یك چیزی هست که همیشه از اين رفقا توی قلب آدم میمونه و آنهم خاطره روزای خوبیه که با اونا خيلى خوب گذشت، خيلى حالا شمابگید علم بهتراست یا ثروت؟! و صد البته به زعم این حقیر هر دوی آن ،اما درکنارِ رفقایِ با معرفت سایه رفقای با مرام و دوست داشتنى مستدام.