به گزارش مردم فردا،فرایند تأیید هویت پیش از این بسیار ساده بود. پیش از توسعه فناوری تشخیص چهره امروزی که طی سال‌های اخیر پیشرفت شگرفی داشته است، کاربران به منظور احراز هویت از تصویر گواهینامه یا گذرنامه خود استفاده می‌کردند. این در حالی است که امروزه، هر کاربر می‌تواند با ثبت تصویر دیجیتال چهره خود در سامانه شرکت‌های بزرگی چون اپل و مایکروسافت یا شرکت‌های تخصصی کمتر شناخته شده مانند «ID.me»، شناخته شوند. بر اساس پیش بینی‌ها، به زودی خدماتی مانند محاسبات مالیاتی نیز در ایالات متحده با استفاده از فناوری تشخیص چهره صورت خواهد پذیرفت.
فرایند توسعه این فناوری به ظاهر ساده و شفاف است. اما این نکته تأمل برانگیز وجود دارد که تعداد شرکت‌های فعال در این حوزه به سرعت در حال افزایش است و همه این شرکت‌ها نیز در حال ذخیره تصویر چهره کاربران خود هستند. همین امر، پرسش‌های بیشماری را در مورد چگونگی شناسایی و طبقه بندی چهره‌ها در آینده ایجاد می‌کند.
برای درک بهتر شرایط موجود در بازار این قبیل فناوری‌ها، می‌توان اکوسیستم تکنولوژی یاد شده را به یک گالری هنری بزرگ تشبیه کرد. در بخش عمومی گالری، تصاویری وجود دارند که به صورت عمومی در دسترس قرار دارند و تا حدود زیادی به تصاویری که کاربران در شبکه‌های اجتماعی خود به اشتراک می‌گذارند، شبیه است.
به عنوان مثال، شرکت «Clearview AI Inc»، یکی از مجموعه‌هایی است که سازمان‌های دولتی و ادارات پلیس ایالات متحده آمریکا، از ابزار جستجوی آن برای بررسی بیش از ۱۰ میلیارد عکس عمومی و مطابقت آنها با مظنونان استفاده می‌کنند. «PimEyes» نیز، موتور جستجوی دیگری است که محققین از آن برای اسکن شبکه‌های اجتماعی جهت تطابق تصویر صورت افراد، استفاده می‌کنند.
حال اگر به بخش‌های خصوصی گالری یاد شده قدم بگذاریم، برای بازدید از این بخش، باید هزینه اضافه پرداخت شود. در فضای سیستم‌های تشخیص چهره دیجیتال نیز شرایط مشابهی حاکم است. در این بخش از اکوسیستم یاد شده، شرکت‌هایی مانند «ID.me»، اپل، مایکروسافت و سایر فعالان این حوزه برای پردازش خصوصی و تأیید هویت از طریق چهره‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این شرکت‌ها با ذخیره حجم عظیمی از داده، اساساً به عنوان نگهبان این داده‌ها عمل می‌کنند. به عنوان مثال، چندین ایالت از ایالات متحده، مانند مریلند و جورجیا اخیراً از اپل برای ذخیره شناسه‌های ایالتی و گواهینامه رانندگی در سیستم آیفون شهروندان خود استفاده کرده اند.
از سوی دیگر، در فضای آنلاین، برخی شرکت‌های فروشنده فناوری تشخیص چهره نیز حضور دارند که صرفاً ابزاری را برای تجزیه و تحلیل تصاویر چهره‌ها به مشتریان خود، می‌فروشند. به عنوان مثال، شرکت «AnyVision Interactive Technologies Ltd»، متعلق به رژیم صهیونیستی، نرم‌افزار تطبیق چهره را به ادارات پلیس در سراسر جهان، می‌فروشد و آنها را قادر می‌سازد که پایگاه‌های اطلاعاتی خود را راه‌اندازی کنند.
وجود فعالان متعدد و برنامه‌های توسعه کسب و کار مختلف برای شرکت‌های حاضر در این عرصه، سبب بروز آشفتگی نسبی در اکوسیستم یاد شده شده است. به عنوان مثال، شرکت‌های مختلف برای افراد یکسان تصویر چهره‌های متفاوتی در اختیار دارند و در عین حال، هر شرکت درجه متفاوتی از مالکیت بر داده‌ها را دارد.
از همین روی، شرکتی چون اپل، داده‌های موجود را بر روی تلفن کاربران خود ذخیره می‌کند و مایکروسافت نیز از این فناوری برای تأیید هویت رانندگان شرکت تاکسی اینترنتی اوبر جهت آغاز فعالیت استفاده می‌کند و متعهد است که پس از ۲۴ ساعت از اتمام فرایند تأیید، تصاویر را حذف کند.
این در حالی است که مجموعه‌ای چون «ID.me» به عنوان یک شرکت تأیید چهره مستقر در ویرجینیا، مجموعه عظیمی از چهره نگاری ۱۶ میلیون نفر از شهروندان پنسیلوانیا را مدیریت می‌کند. برخی از ایالات آمریکا قصد دارند که خدمات محاسبات مالیاتی خود را از طریق خدمات شرکت‌هایی مانند «ID.me» ارائه دهند.
در مجموع، سیستم‌های مختلف فعال در این عرصه، با وجود مشکلات فراوان در حل فعالیت هستند. به عنوان مثال، هویت رانندگان اوبر از طریق سیستم‌های تشخیص چهره مایکروسافت انجام می‌پذیرد و شرکت «ID.me» نیز با چندین آژانس بیکاری ایالات متحده آمریکا جهت تأیید هویت افراد مدعی و متقاضی دریافت کمک‌های اجتماعی، قرارداد همکاری دارد.
با این وجود، پرسش بنیادینی که مطرح می‌شود، این است که با افزایش شرکت‌های فعال در زمینه پردازش تصاویر چهره، در طول زمان، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ چنین روندی قطعاً در آینده سبب بروز چالش‌های حریم خصوصی متعددی نیز خواهد شد که سرقت اطلاعات هویتی و فروش داده‌ها از سوی شرکت‌های فعال در این حوزه می‌تواند گوشه‌ای از این مخاطرات باشد.