به گزارش مردم فردا،سیاوش طهمورث(هناس): او بازیگر بزرگ و قدرنادیده‌ی سینمای ایران است. بازیگری براستی استاد؛ که سینمای بسته و ایزوله و کلیشه‌ی ایران، هیچگاه قدرش را ندانست و هیچ‌گاه، او را به عنوان نقشِ اول و محوریِ آثارِ اصلی‌اش، نپذیرفت. از سیاوش طهمورت حرف می‌زنیم؛ از بازیگری آرام و بی‌حاشیه، که در همه‌جا خوب است، حتی در آثار بد و سطحِ پایین!.. او را هرجا به یاد آورید، تصویرِ یک بازیگر شش‌دانگ و کاربلد را به‌یاد میاورید؛ از «اجاره‌نشین‌»های مهرجویی و بازی‌های ماندگارش در «به سوی افتخار» و «زیر تیغ»، تا همین دو قسمت «زخمِ کاری»... بازیگری که هم کاریزما دارد، هم تکنیک می‌داند، و هم غریزی‌ست و بدین‌سان؛ کاراکتر و صحنه را، به تمامیّت شکل می‌دهد. همچون آخرین بازی‌اش در فیلم «هناس»... مثل همیشه: دقیق و استاد...
پریناز ایزدیار (ملاقات خصوصی): در کنار «ابد و یک روز»، بهترین و پخته‌ترین بازی کارنامه‌ی اوست. بازیگری که برخلاف اکثر هم‌نسلانش، هیچگاه درگیر حاشیه و جنجال و موج‌سواری نبوده. و به‌جایش آشکارا، تمرکزش را، بیش از هرچیز، به‌روی بازیگری و پیشرفت در این مِدیوم گذاشت، و پله‌های ترقی را، ده تا ده تا طی نکرد؛ بلکه از صفر شروع کرد؛ از تلویزیون و سریال‌ها و فیلم‌ها و نقش‌های کوتاه و فرعی و چند دقیقه‌ای... تا در گذر زمان، به آرامی، بدین‌جا رسید. به سطح اول سینمای ایران؛ و تبدیل شدن به یکی از قابلِ تکیه‌ترین بازیگرانِ نقش اولِ این سینما... به جایی که تا بدین‌جای جشنواره، به عقیده‌ی نگارنده، بازیِ تحسین‌برانگیزش در «ملاقات خصوصی»، بهترین بازی کلّ جشنواره بوده است. بازی‌ای که هم در نگاه، هم در سکوت، هم در کلام، و هم در هم‌آمیختگیِ این ۳ با هم، درخشان است. از اصلی‌ترین گزینه‌های سیمرغ...
فرشته حسینی (دسته‌ی دختران): از غیرمنتظره‌ترین بازی‌های جشنواره تا بدین‌جا، بازی او در «دسته‌ی دختران» است. بازی‌ای که هم تحسین منتقدان را برانگیخت، هم ستایش سینه‌فیل‌ها را. فرشته حسینی، در جدی‌ترین و پررنگ‌ترین نقش سینمایی‌اش، بازی‌اش به‌حدّی درست و گیراست؛ که از همه بازیگران فیلم، بیشتر جلوه می‌کند. بازیگری که اینجا، «دوربین» دوستش دارد و مخاطب، دوست می‌دارد که او را مستمر، به روی پرده بنگرد. شاید به این دلیل که در چهره و خطوطِ حسّی‌اش، و حتی در جنس بیان و لحنِ کلام و «نگاهش»، شبیه به بازیگرِ دیگری نیست. کاملا اورجینال...