به گزارش مردم فردا،در بیست سال گذشته هرگز دو مدعی همزمان در این سطح کیفی برای دروازه تیم ملی نداشته‌ایم. پس از احمدرضا عابدزاده، با ثبات ترین گلرهای تیم ملی ابراهیم میرزاپور و مهدی رحمتی بودند که هر کدام به رکورد بیش از 70 بازی ملی رسیدند.
میرزاپور که یک جام‌ملت‌ها و یک جام جهانی را در دروازه تیم ملی تجربه کرد بیشتر با تجربه‌های تلخ و اشتباهاتش و ضعف در بازی با پا به یاد مخاطبین می آید و رحمتی هم هرگز شانس حضور در دروازه تیم کشورش در جام جهانی را به دست نیاورد و بزرگترین رقابت ملی برای او جام ملت های 2011 بود.
با درخشش بیرانوند در پرسپولیس و تیم ملی به خصوص در جام‌جهانی و ویژگی‌های فنی خاص مثل پرتاب دست و ضربات بلند دقیق، توانایی در مهار پنالتی، خروج های درست و فیزیک خوب و اعتماد به نفس بالا کمتر کسی فکر می‌کرد در فاصله دو جام جهانی دروازه‌بان دیگری بتواند جایگاه او را تهدید کند. امیررضا عابدزاده اما مسیر متفاوتی نسبت به بیرانوند طی کرد و اگر بیرانوند با نفت تهران و پرسپولیس خودش را به سطح اول فوتبال رساند.
 امیر خیلی زود اروپا را برای رشد انتخاب کرد. عابدزاده با تثبیت جایگاه خود در باشگاه‌های اروپایی خود را به عنوان یکی از بهترین دروازه‌بان های لیگ پرتغال و لالیگای دو معرفی کرد تا جایی که پیشنهاد از تیم بزرگی مثل سویا دریافت کرد و حالا سه بازی است که اسکوچیچ او را به بیرانوند ترجیح می‌دهد.
بیرانوند در 5 بازی 3 کلین شیت کرده و فقط دو گل خورده، عابدزاده هم در 3 بازی که درون دروازه تیم ملی قرار گرفته توانسته دروازه ایران را بسته نگه دارد.
انتخاب بین بیرانوند و عابدزاده احتمالا یکی از مهم‌ترین و جذاب‌ترین چالش‌های اسکوچیچ در جام جهانی است اما نکته آماری جالبی که سایت یازده بر اساس عملکرد عابدزاده و بیرانوند منتشر کرده نشان می‌دهد عابدزاده در بازی با پا و طراحی حمله درخشش ویژه‌ای داشته و در 3 بازی 34 بار اقدام به ارسال پاس بلند کرده که از این تعداد 21 پاس را سالم به مقصد رسانده، در حالی که امار بیرانوند که اتفاقا کیفیت بالایی در بازی با پا دارد از عابدزاده ضعیف‌تر است. دروازه‌بان شماره یک تیم ملی در 5 بازی فقط 17 پاس بلند داشته که از این تعداد فقط هفت پاس سالم به مقصد رسیده است.