به گزارش مردم فردا،«کمپین فشار حداکثری علیه ایران که توسط دولت پیشین آمریکا اجرا شد شکست خورده است.» این گزاره را ند پرایس سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، بلینکن وزیر خارجه و نیز رابرت مالی مسئول میز ایران در وزارت خارجه ایالات متحده بارها و بارها تکرار کرده‌اند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد، تشکیل اجماع جهانی علیه ایران، فروپاشی اقتصادی ایران و به ستوه آوردن طبقات مختلف اجتماعی در ازای فشارهای اقتصادی، از مهم‌ترین دلایل شکل‌دهی کمپین فشار حداکثری بود.
البته، اذعان دولت جدید آمریکا به شکست بسته فراگیر تحریمی نیز به عدم تحقق اهداف وضع تحریم‌ها برمی‌گردد، هرچند هدف قرار دادن معیشت مردم در سال‌های اخیر، فشارها بر طبقات کم‌برخوردار را تشدید کرده و نیازمند سیاست‌گذاری حمایتی در این حوزه است.
در این میان شواهد حاکی است، راهبرد آشفتگی اجتماعی در ایران از دستور کار طرف مقابل خارج نشده و سیاست «فشار هوشمند» با اقداماتی از جمله ترور دانشمندان و عملیات خرابکارانه متعدد، در همین پازل تفسیرپذیر است.
آنچه در سنوات اخیر بیش از پیش برای مردم ملموس بوده، عملیات‌های خرابکارانه و حملات سایبری به زیرساخت‌های خدماتی و کاربردی طیف‌های مختلف اجتماعی است. حملاتی که شاید جنبه سیاسی و زورآزمایی سایبری داشته باشد، اما اصابت آن‌ها به اجزای خدمت‌رسان دستگاه‌ها و نهادهای مختلف، حاکی از هدف ضمنی خرابکاران است.
همان‌طور که پیشتر نیز مطرح شد، یکی از ناکامی‌های عاملان وضع تحریم اقتصادی، خرابکاری، ترور و ناامنی در اتمسفر اقتصادی و اجتماعی ایران، ایجاد آشفتگی روانی و نگرانی برای مردم و در پی آن برهم خوردن نظم اجتماعی است. البته آخرین نمونه این اقدامات را می‌توان در حمله به زیرساخت‌های خدماتی پایتخت جست‌وجو کرد.
از راه‌اندازی حداقلی اغلب زیرساخت‌ها تا محدودیت کنترل شده
اکنون اغلب زیرساخت‌های خدماتی شهر مشغول ارائه خدمت به شهروندان است. سرعت عمل مدیران ستادی شهرداری و برگزاری جلسات متعدد با نهادها و سازمان‌های مسئول در حوزه امنیت و تلاش برای رفع مشکلات در ارائه خدمات به شهروندان، باعث شد تا با گذشت چند روز از این حمله هکری، برخی سیستم‌های فنی و زیرساختی شهرداری تهران به صورت حداقلی به روال گذشته خود برگردد.
با این وجود، برخی سامانه‌های حائز اهمیت همچنان به واسطه تست‌های امنیتی و به صورت کنترل شده به مرور وارد چرخه خدمت‌رسانی می‌شوند و این پرهیز از به‌کارگیری مجدد و عجولانه، به واسطه کاهش آسیب‌پذیری مجدد مورد تأکید قرار گرفته است.
بر اساس آنچه مطرح شد، شهرداری تهران نه اولین هدف حملات خرابکارانه بوده و با این روند آخرین مورد خواهد بود. از این‌رو، ریشه‌یابی انجام عملیات‌های خرابکارانه، به دو مسیر «نفوذ عوامل خود فروخته» و «ضعف امنیتی زیرساخت‌ها» ختم می‌شود.
مسیرهایی که اگر به موقع چاره نشود، آسیب‌پذیری از این دو ناحیه به ویژه در حوزه‌هایی که طیف‌های گسترده مردم با آن سروکار دارند، تکرار خواهد شد. آنچه حائز اهمیت است، بازنگری در ملاحظات و تدابیر امنیتی آن هم در سطح کلان برای زیرساخت‌های حیاتی کشور است.