شهریور چه خوش یمن آغاز می‌شود، آغازی که در سال‌های بعد مشخص شد که از حضورش، تاریخ، فرهنگ، هنر و موسیقی این مرز پرگهر، رنگ و بویی تازه یافت و مزین به نام حسین علیزاده شد.
تاریخ انتشار :دوشنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ ساعت ۱۶:۴۶
۰
به گزارش مردم فردا،آنچنان که این نام دیگر نام شخص نیست، نام خاصی است که هر جا شنیده و دیده شود، در بطن خود غرور و سربلندی موسیقی ارزشمندمان را در پی دارد.
برای رسیدن به این نام و نشان بهای گزافی پرداخت شده که از همت و سخت‌کوشی ایشان در طی بیش از پنج دهه، تا دست و پنجه نرم کردن با بی‌مهری‌ها و ناملایماتی که در چند دهه اخیر گریبانگیر موسیقی ایران بوده، هر دم عزمش را جزم‌تر و اعتقادش را سخت‌تر کرده است تا اوج عشقی که همیشه همراه او بوده و مشکلات فراوانی را از سر راه برداشته است.
به اعتقاد من، او آنگونه که باید و شاید به آرمان‌هایش دست نیافته است که انجام این مهم شرایط مساعد و پایدار اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را طلب می‌کند اما شناخت صحیح او از شرایط نامناسب فضای موسیقی ایران و مثبت‌اندیشی خاص او برای راه گشایی و پیشبرد فعالیت‌های موسیقی، باعث شده است که در تمام سال‌های فعالیتش به موسیقیدانی پرکار که به موفقیت‌هایی ارزشمند، چشمگیر و استثنایی دست یافته است، تبدیل شود.
علیزاده از جریان‌سازترین و تاثیرگذارترین موسیقیدانان عصر خود است و این مهم جز با شناخت و درک عمیق و ریشه‌ای از دانش و سنت‌های موسیقی ایران و نگاهی پویا، نوین، خلاقانه و روشنفکرانه به خصوصیات این موسیقی در اجرا و تولید آثار امکانپذیر نبوده است. جریان‌سازی این موسیقیدان در حوزه آموزش تا آنجا پیش رفته است که آثار و قطعات وی بخش جدایی‌ناپذیر برنامه آموزشی موسیقی ایران در سازهای تار و سه‌تار شده است.
در آستانه خجسته زادروز ایشان لازم است اشاره‌ای داشته باشم به عدم توجه مراکز آموزشی آکادمیک و آزاد موسیقی به آموزش صحیح موسیقی ایرانی، نگاه مبتنی بر گذراندن واحدهای درسی، اخذ نمره قبولی و... بدون توجه به پرورش خلاقیت و ساخت و ساز ذهنی و خلاقانه موسیقی توسط فراگیرندگان باعث شده است که جامعه موسیقی ایران تهی از آزاد اندیشی، شهامت و شجاعت در ارائه آثار تجربی و نگاه خلاقانه در ارائه اثر شده و فراگیری و اجرای موسیقی محدود به حفظیاتی شود که هم در آموزش و هم در اجرا مورد استفاده است. به عبارت ساده‌تر مراکز آکادمیک موسیقی در تربیت هنرمندان تاثیرگذار، جریان‌ساز و خلاق ناتوان هستند و لازم است که این موضوع با درایت، بررسی‌های همه جانبه و برنامه‌ریزی خاص برای موسیقی ایرانی، مورد توجه قرار گیرد.
حسین علیزاده در کنار همه فعالیت‌های اجرایی، کنسرت‌ها، آلبوم‌ها، تولید آثار آموزشی، ساخت موسیقی فیلم و... به عنوان یک حامی تمام عیار جریان‌های هنری و آزاد موسیقی و رویدادهای فرهنگی و همچنین در همه این سال‌ها به عنوان موسیقیدانی مبارز و منتقد،حضوری پرثمر داشته است.
هفتاد و یکمین زادروزش را گرامی داشته و با آرزوی سلامتی و طول عمر برای ایشان، قدردان حضور اندیشمندانه، ارزشمند و پرثمرش در عرصه موسیقی ایران هستیم.
برای رسیدن به این نام و نشان بهای گزافی پرداخت شده که از همت و سخت‌کوشی ایشان در طی بیش از پنج دهه، تا دست و پنجه نرم کردن با بی‌مهری‌ها و ناملایماتی که در چند دهه اخیر گریبانگیر موسیقی ایران بوده، هر دم عزمش را جزم‌تر و اعتقادش را سخت‌تر کرده است تا اوج عشقی که همیشه همراه او بوده و مشکلات فراوانی را از سر راه برداشته است.
به اعتقاد من، او آنگونه که باید و شاید به آرمان‌هایش دست نیافته است که انجام این مهم شرایط مساعد و پایدار اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را طلب می‌کند اما شناخت صحیح او از شرایط نامناسب فضای موسیقی ایران و مثبت‌اندیشی خاص او برای راه گشایی و پیشبرد فعالیت‌های موسیقی، باعث شده است که در تمام سال‌های فعالیتش به موسیقیدانی پرکار که به موفقیت‌هایی ارزشمند، چشمگیر و استثنایی دست یافته است، تبدیل شود.
علیزاده از جریان‌سازترین و تاثیرگذارترین موسیقیدانان عصر خود است و این مهم جز با شناخت و درک عمیق و ریشه‌ای از دانش و سنت‌های موسیقی ایران و نگاهی پویا، نوین، خلاقانه و روشنفکرانه به خصوصیات این موسیقی در اجرا و تولید آثار امکانپذیر نبوده است. جریان‌سازی این موسیقیدان در حوزه آموزش تا آنجا پیش رفته است که آثار و قطعات وی بخش جدایی‌ناپذیر برنامه آموزشی موسیقی ایران در سازهای تار و سه‌تار شده است.
در آستانه خجسته زادروز ایشان لازم است اشاره‌ای داشته باشم به عدم توجه مراکز آموزشی آکادمیک و آزاد موسیقی به آموزش صحیح موسیقی ایرانی، نگاه مبتنی بر گذراندن واحدهای درسی، اخذ نمره قبولی و... بدون توجه به پرورش خلاقیت و ساخت و ساز ذهنی و خلاقانه موسیقی توسط فراگیرندگان باعث شده است که جامعه موسیقی ایران تهی از آزاد اندیشی، شهامت و شجاعت در ارائه آثار تجربی و نگاه خلاقانه در ارائه اثر شده و فراگیری و اجرای موسیقی محدود به حفظیاتی شود که هم در آموزش و هم در اجرا مورد استفاده است. به عبارت ساده‌تر مراکز آکادمیک موسیقی در تربیت هنرمندان تاثیرگذار، جریان‌ساز و خلاق ناتوان هستند و لازم است که این موضوع با درایت، بررسی‌های همه جانبه و برنامه‌ریزی خاص برای موسیقی ایرانی، مورد توجه قرار گیرد.
حسین علیزاده در کنار همه فعالیت‌های اجرایی، کنسرت‌ها، آلبوم‌ها، تولید آثار آموزشی، ساخت موسیقی فیلم و... به عنوان یک حامی تمام عیار جریان‌های هنری و آزاد موسیقی و رویدادهای فرهنگی و همچنین در همه این سال‌ها به عنوان موسیقیدانی مبارز و منتقد،حضوری پرثمر داشته است.
هفتاد و یکمین زادروزش را گرامی داشته و با آرزوی سلامتی و طول عمر برای ایشان، قدردان حضور اندیشمندانه، ارزشمند و پرثمرش در عرصه موسیقی ایران هستیم.
mardomefarda.ir/vdchqknz.23nzmdftt2.html
منبع : ایرنا
