با فراگیری پلتفرم‌های خانگی، عادت‌های فیلم دیدن در همه جای دنیا تغییر کرده است و بخش عمده‌ای از مخاطبان، ترجیح می‌دهند محصولات نمایشی محبوب خود را بدون صرف هزینه و در آرامش خانه خود، از قاب تلویزیون و لپ‌تاپ تماشا کنند.
تاریخ انتشار :يکشنبه ۲۰ اسفند ۱۴۰۲ ساعت ۲۰:۰۰
۰
به گزارش مردم فردا،قدرت پلتفرم‌های خانگی در سال‌های اخیر به حدی بالا رفته که حتی برخی از سرشناس‌ترین شبکه‌ها در این عرصه، اقدام به تولیدات اختصاصی فیلم‌های سینمایی در قالب همکاری با کارگردانان مطرح کرده‌اند و این یعنی «فیلم دیدن در خانه» حالا دیگر تبدیل به یک آلترناتیو جدی برای «فیلم دیدن در سینما» شده است.
دوره «سینما رفتن» به سر آمده است؟
در چنین شرایطی برخی حکم به «پایان سالن‌های سینما» هم داده‌اند اما برخی واقعیت‌ها به‌شدت این گزاره را با چالش مواجه می‌کند؛ راه دور نرویم، آمار و ارقام مربوط به اکران سینماهای ایران در همین سال ۱۴۰۲ خیلی از معادلات و پیش‌بینی‌ها را برهم زده است. دو فیلم از فیلم‌های اکران شده در طول سال جاری، با وجود قدرت گرفتن پلتفرم‌های خانگی، به جمع سه فیلم «پرمخاطب» تاریخ سینمای ایران راه پیدا کرده‌اند و این یعنی هنوز «فیلم دیدن در سینما» برای گروه قابل توجهی از مخاطبان، موضوعیت دارد.
جالب‌تر اینکه در مورد استثنایی فیلم «فسیل» بعد از قاچاق نسخه غیرقانونی، آغاز اکران آنلاین و عرضه گسترده نسخه باکیفیت و رایگان آن در فضای مجازی، همچنان استقبال از اکران آن در سینماها ادامه دارد و در سه روز اول اکران آنلاین این فیلم، ۱۲ هزار مخاطب به سینما رفتند و ۷۰۰ میلیون تومان دیگر به مجموع فروش آن افزوده شد! یعنی حداقل ۱۲ هزار نفر، در حالی که به نسخه باکیفیت و خانگی فیلم دسترسی داشته‌اند، بازهم بلیت خردیدند و به سینما رفتند.
این همان واقعیتی است که ثابت می‌کند، چراغ سینماها به این زودی‌ها به خاموشی نخواهد گرایید. هنوز هم فیلم‌هایی هستند که مخاطبان تماشای آن‌ها در سالن سینما را به خانه ترجیح می‌دهند و مهمتر از آن اینکه برخی از فیلم‌ها را اساسا «باید» در سینما دید تا لذت تام و تمام تماشای آن‌ها را تجربه کرد؛ یکی از این فیلم‌ها که اکران عمومی‌اش در آستانه نوروز ۱۴۰۳ آغاز می‌شود، «پرویزخان» است.
قصه یک قهرمان
قبل از هر چیز، مهمترین امتیاز فیلم «پرویزخان» قصه و به تعبیر دقیق‌تر قهرمان محوری آن است. پرویز دهداری از‌آن کاراکترهای شاخص و متمایز در تاریخ فوتبال ایران است که فیلم «پرویزخان» روایتی جذاب از یکی از چالشی‌ترین دوران مربی‌گری او را به تصویر درآورده است.
فیلم از منظر مستندات تاریخی، تلاش کرده است جزییاتی تماشایی از متن و حاشیه بازی جنجالی تیم ملی فوتبال ایران مقابل کویت در قالب بازی‌های آسیایی در دهه ۶۰ را در سایه جنگ تحمیلی به تصویر درآورد. مهمترین ارزش افزوده این روایت تاریخی هم حضور کاراکترهای واقعی در آن است که مواجهه با هر یک از آن‌ها می‌تواند از منظر نوستالژیک برای مخاطبان جذابیت داشته باشد.
قهرمان اصلی «پرویزخان» اما پرویز دهداری است و آنچه لذت مواجهه با روایت سینمایی از این چهره سرشناس ورزشی را در تاریکی سالن سینما، دوچندان می‌کند، روایت چند بعدی علی ثقفی در مقام فیلمنامه‌نویس و کارگردان، از این شخصیت است.
نقش پرویزخان را در این فیلم سعید پورصمیمی، بازیگر کهنه‌کار سینمای ایران ایفا کرده است و فراتر از این انتخاب هوشمندانه، علی ثقفی به خوبی توانسته است بخشی از بار دراماتیک روایت خود را به خلوت‌ها و محاکات شخصی این کاراکتر منتقل کند.
به تعبیر دیگری هر چند «پرویزخان» را می‌توان فیلمی در ژانر ورزشی توصیف کرد اما هنر فیلم در بازنمایی خلوت‌های قهرمان اصلی و شریک کردن مخاطب در «تنهایی قهرمان» از ویژگی‌هایی است که تنها در تاریکی سالن سینما می‌توان لذتی تام‌وتمام از آن برد.
قاب‌های تماشایی
اما فراتر از خط روایی و فرآیند قهرمان‌پردازی، وقتی از سینما صحبت می‌کنیم، نمی‌توانیم وجوه فنی یک محصول سینمایی را نادیده بگیریم. فیلم «پرویز خان» که به‌حق توانست سیمرغ بلورین بهترین فیلم بخش «نگاه نو» از چهل‌ودومین جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند، یکی از خوش‌ساخت‌ترین فیلم‌های رونمایی شده در این رویداد بود.
اهدای سیمرغ بهترین تدوین به حسن حسندوست و نامزدی سید هادی اسلامی در بخش جلوه‌های ویژه میدانی و محسن خدابخش در بخش بهترین طراحی صحنه برای این فیلم، نشان از توجه داوران فجر به ارزش‌های فنی این فیلم دارد اما فیلم‌برداری وحید ابراهیمی و آهنگسازی بامداد افشار را هم که نقشی غیرقابل کتمان در توفیق فیلم برای فضاسازی داشته است را هم نمی‌توان نادیده گرفت.
در مجموع «پرویزخان» قاب‌هایی تماشایی دارد و از نظر همه وجوه فنی، مخاطب را به بزمی کامل از جنس «سینما» فرامی‌خواند که برای لمس لذت کامل مواجهه با آن، تماشای فیلم روی پرده عریض سینما، بهترین پیشنهاد است.
هیجان دسته‌جمعی
«پرویزخان» اگر همه آنچه تا به اینجا به آن اشاره کردیم را هم نداشت، همین یک دلیل هم کفایت می‌کرد که بگوییم فرصت تماشای این فیلم در سالن سینما را از دست ندهید. تماشای دسته‌جمعی فوتبال و هیجان زایدالوصف آن در تاریکی سالن سینما، آنقدر جذاب است که در سال‌های اخیر، بارها سالن‌های سینما میزبان پخش زنده بازی‌های فوتبال شده‌اند و همه این تجربه‌ها هم با استقبال ویژه مخاطبان و فوتبال‌دوستان همراه بوده است.
«پرویزخان» فیلمی است که به خوبی توانسته است تعلیق و هیجان دنیای فوتبال را به تاروپود روایت سینمایی خود تزریق کند و این هیجان، در یک سوم پایانی فیلم و سکانس‌های مربوط به بازی تیم ملی فوتبال ایران و کویت، به اوج خود می‌رسد.
تجربه هیجان جمعی برای مواجهه با یک فیلم ورزشی، آن هم از جنس بازی فوتبال، از آن تجربه‌هایی است که جز در تاریکی سالن سینما، در جای دیگر نمی‌توان آن را تجربه کرد. سکانس‌های پایانی فیلم نفس‌گیر و پر از استرس از کار درآمده و در تمامی اکران‌های مردمی فیلم در جشنواره فجر، مخاطبان لحظات پایانی را با تشویق و هیجان دنبال می‌کردند. اتفاقی که از همین امروز می‌توان منتظر تکرار مکرر آن در اکران‌های عمومی فیلم در ایام نوروز ۱۴۰۳ باشیم. اگر تردید دارید، کافیست یک بار تماشای «پرویزخان» را در سالن سینما، تجربه کنید.
دوره «سینما رفتن» به سر آمده است؟
در چنین شرایطی برخی حکم به «پایان سالن‌های سینما» هم داده‌اند اما برخی واقعیت‌ها به‌شدت این گزاره را با چالش مواجه می‌کند؛ راه دور نرویم، آمار و ارقام مربوط به اکران سینماهای ایران در همین سال ۱۴۰۲ خیلی از معادلات و پیش‌بینی‌ها را برهم زده است. دو فیلم از فیلم‌های اکران شده در طول سال جاری، با وجود قدرت گرفتن پلتفرم‌های خانگی، به جمع سه فیلم «پرمخاطب» تاریخ سینمای ایران راه پیدا کرده‌اند و این یعنی هنوز «فیلم دیدن در سینما» برای گروه قابل توجهی از مخاطبان، موضوعیت دارد.
جالب‌تر اینکه در مورد استثنایی فیلم «فسیل» بعد از قاچاق نسخه غیرقانونی، آغاز اکران آنلاین و عرضه گسترده نسخه باکیفیت و رایگان آن در فضای مجازی، همچنان استقبال از اکران آن در سینماها ادامه دارد و در سه روز اول اکران آنلاین این فیلم، ۱۲ هزار مخاطب به سینما رفتند و ۷۰۰ میلیون تومان دیگر به مجموع فروش آن افزوده شد! یعنی حداقل ۱۲ هزار نفر، در حالی که به نسخه باکیفیت و خانگی فیلم دسترسی داشته‌اند، بازهم بلیت خردیدند و به سینما رفتند.
این همان واقعیتی است که ثابت می‌کند، چراغ سینماها به این زودی‌ها به خاموشی نخواهد گرایید. هنوز هم فیلم‌هایی هستند که مخاطبان تماشای آن‌ها در سالن سینما را به خانه ترجیح می‌دهند و مهمتر از آن اینکه برخی از فیلم‌ها را اساسا «باید» در سینما دید تا لذت تام و تمام تماشای آن‌ها را تجربه کرد؛ یکی از این فیلم‌ها که اکران عمومی‌اش در آستانه نوروز ۱۴۰۳ آغاز می‌شود، «پرویزخان» است.
قصه یک قهرمان
قبل از هر چیز، مهمترین امتیاز فیلم «پرویزخان» قصه و به تعبیر دقیق‌تر قهرمان محوری آن است. پرویز دهداری از‌آن کاراکترهای شاخص و متمایز در تاریخ فوتبال ایران است که فیلم «پرویزخان» روایتی جذاب از یکی از چالشی‌ترین دوران مربی‌گری او را به تصویر درآورده است.
فیلم از منظر مستندات تاریخی، تلاش کرده است جزییاتی تماشایی از متن و حاشیه بازی جنجالی تیم ملی فوتبال ایران مقابل کویت در قالب بازی‌های آسیایی در دهه ۶۰ را در سایه جنگ تحمیلی به تصویر درآورد. مهمترین ارزش افزوده این روایت تاریخی هم حضور کاراکترهای واقعی در آن است که مواجهه با هر یک از آن‌ها می‌تواند از منظر نوستالژیک برای مخاطبان جذابیت داشته باشد.
قهرمان اصلی «پرویزخان» اما پرویز دهداری است و آنچه لذت مواجهه با روایت سینمایی از این چهره سرشناس ورزشی را در تاریکی سالن سینما، دوچندان می‌کند، روایت چند بعدی علی ثقفی در مقام فیلمنامه‌نویس و کارگردان، از این شخصیت است.
نقش پرویزخان را در این فیلم سعید پورصمیمی، بازیگر کهنه‌کار سینمای ایران ایفا کرده است و فراتر از این انتخاب هوشمندانه، علی ثقفی به خوبی توانسته است بخشی از بار دراماتیک روایت خود را به خلوت‌ها و محاکات شخصی این کاراکتر منتقل کند.
به تعبیر دیگری هر چند «پرویزخان» را می‌توان فیلمی در ژانر ورزشی توصیف کرد اما هنر فیلم در بازنمایی خلوت‌های قهرمان اصلی و شریک کردن مخاطب در «تنهایی قهرمان» از ویژگی‌هایی است که تنها در تاریکی سالن سینما می‌توان لذتی تام‌وتمام از آن برد.
قاب‌های تماشایی
اما فراتر از خط روایی و فرآیند قهرمان‌پردازی، وقتی از سینما صحبت می‌کنیم، نمی‌توانیم وجوه فنی یک محصول سینمایی را نادیده بگیریم. فیلم «پرویز خان» که به‌حق توانست سیمرغ بلورین بهترین فیلم بخش «نگاه نو» از چهل‌ودومین جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند، یکی از خوش‌ساخت‌ترین فیلم‌های رونمایی شده در این رویداد بود.
اهدای سیمرغ بهترین تدوین به حسن حسندوست و نامزدی سید هادی اسلامی در بخش جلوه‌های ویژه میدانی و محسن خدابخش در بخش بهترین طراحی صحنه برای این فیلم، نشان از توجه داوران فجر به ارزش‌های فنی این فیلم دارد اما فیلم‌برداری وحید ابراهیمی و آهنگسازی بامداد افشار را هم که نقشی غیرقابل کتمان در توفیق فیلم برای فضاسازی داشته است را هم نمی‌توان نادیده گرفت.
در مجموع «پرویزخان» قاب‌هایی تماشایی دارد و از نظر همه وجوه فنی، مخاطب را به بزمی کامل از جنس «سینما» فرامی‌خواند که برای لمس لذت کامل مواجهه با آن، تماشای فیلم روی پرده عریض سینما، بهترین پیشنهاد است.
هیجان دسته‌جمعی
«پرویزخان» اگر همه آنچه تا به اینجا به آن اشاره کردیم را هم نداشت، همین یک دلیل هم کفایت می‌کرد که بگوییم فرصت تماشای این فیلم در سالن سینما را از دست ندهید. تماشای دسته‌جمعی فوتبال و هیجان زایدالوصف آن در تاریکی سالن سینما، آنقدر جذاب است که در سال‌های اخیر، بارها سالن‌های سینما میزبان پخش زنده بازی‌های فوتبال شده‌اند و همه این تجربه‌ها هم با استقبال ویژه مخاطبان و فوتبال‌دوستان همراه بوده است.
«پرویزخان» فیلمی است که به خوبی توانسته است تعلیق و هیجان دنیای فوتبال را به تاروپود روایت سینمایی خود تزریق کند و این هیجان، در یک سوم پایانی فیلم و سکانس‌های مربوط به بازی تیم ملی فوتبال ایران و کویت، به اوج خود می‌رسد.
تجربه هیجان جمعی برای مواجهه با یک فیلم ورزشی، آن هم از جنس بازی فوتبال، از آن تجربه‌هایی است که جز در تاریکی سالن سینما، در جای دیگر نمی‌توان آن را تجربه کرد. سکانس‌های پایانی فیلم نفس‌گیر و پر از استرس از کار درآمده و در تمامی اکران‌های مردمی فیلم در جشنواره فجر، مخاطبان لحظات پایانی را با تشویق و هیجان دنبال می‌کردند. اتفاقی که از همین امروز می‌توان منتظر تکرار مکرر آن در اکران‌های عمومی فیلم در ایام نوروز ۱۴۰۳ باشیم. اگر تردید دارید، کافیست یک بار تماشای «پرویزخان» را در سالن سینما، تجربه کنید.
mardomefarda.ir/vdchwqni.23nxqdftt2.html
منبع : صبا
