در فیلم «نیلگون» با کاراکتری رو به رو هستیم که به ظاهر دچار «الیناسیون» شده است و جهان درگیر با پدیده عشق او را الینه کرده است اما هیچ یک از اصولش به شکل معقول و فرمیکال در فیلم پیاده نشده است.
تاریخ انتشار :دوشنبه ۷ خرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۷:۳۰
۰
به گزارش مردم فردا،فیلم سینمایی «نیلگون» آخرین ساخته سینمایی «حسین سهیلی زاده» به نویسندگی «بابک کایدان» و تهیه‌کنندگی «ایرج محمدی» اثری است که این روزها در اکران به سر می‌برد و در مقابل طیف وسیعی از مخاطبان قرار گرفته است در این اثر موارد بسیاری قابل بررسی است.
در گام نخست و ابتدایی فیلمنامه است که مورد خطاب هر منتقد و مخاطب جدی سینمایی می‌گیرد؛ «نیلگون» از همین حیث است که بسیار آسیب دیده است و دچار مشکل شده است؛ پرداخت در فیلمنامه برخلاف آثار تلویزیونی سهیلی‌زاده، جذاب و گیرا نیست، سیر غیر خطی اثر به گونه‌ای نگارش و تالیف نشده است که ذهن بیننده را به خود درگیر کند و بیننده خسته می‌شود. از همان گام نخست؛ سوژه‌یابی نیز و ایده مرکزی اثر تکرار مکرر است و از این بعد هم حرفی در اثر شنیده نمی‌شود.
ما با کاراکتری رو به رو هستیم به نام «نیلگون» که به ظاهر دچار «الیناسیون» شده است و جهان درگیر او با پدیده عشق او را الینه کرده است اما هیچ یک از اصول «الیناسیون» به شکل معقول و فرمیک پیاده نشده است و بیان آن از صبر و حوصله مخاطب در این متن خارج است.
ما با جهانی رو به رو هستیم به ظاهر که از ناخودآگاه صحبت می‌کند و هیچ یک از المان‌های روانکاوی در اثر مذکور مشهود نیست. طبیعتا با چند پلان و کمک از جلوه‌های ویژه که نمی‌شود یک موضوع مهم روانی را باز کرد. که اگر شیزوفرنی هم خطابش کنیم، آن هم با رویکردهای بیرونی و درونی این بیماری در نسبت با کاراکتر همخوانی ندارد و نیازمند بررسی دقیق‌ری از حیث ناخودآگاه و روانکاوی است و بسیاری موارد این قبیل، که از آن گذر باید کرد.
در ساحت کارگردانی نیز چون فیلمنامه عقیم رفتار می‌شود و مضاف بر اینکه چاله‌ای از هزار چاله فیلمنامه را پر نمی‌کند بلکه آن را نامفهوم‌تر نیز می‌کند. دکوپاژی که هیچ عملکرد خلاقه‌ای ندارد و همه این‌ها مخاطب را از ادامه تماشای فیلم دلسرد می‌کند.
در بازیگران فیلم البته نقاط قوتی دیده می‌شود؛از جمله «میترا حجار» که مشخص است در وسع خود کوشیده است تا به کاراکتر تخت و بی جان «نیلگون» جان و رنگ بخشد.. اما در مقابل، بازی «محمدرضا فروتن» به گونه‌ای است که بین مخاطب را با کاراکترش فاصله ایجاد می‌کند. هیچ کاراکتری در این بازیگر خلق نمی‌شود و حتی جوانه‌ای هم نمی‌زند.
تعلیق پایانی فیلم را آنقدر پیش از این دیده‌ایم که در فیلمنامه بازنده نشان می‌دهد و شوک بر انگیز نیست… با اینکه حدس دقیقی از آن در ذهن بیننده نیست اما دل مخاطب را خوش نمی‌کند زیرا سه چهارم فیلمی را دیده است که ساکن ، بدون خلاقیت و کم فراز و فرود بوده است و حالا یک پایان غافلگیر کننده نمی‌تواند تاثیر چشمگیری بر مخاطب خود بگذارد.
«نیلگون» فیلمی است که ایده‌ای درخشان دارد و پرداختی که به اندازه ایده عمل نمی‌کند.
فیلمی که می‌توانست یک اثر متفاوت باشد اما حالا صرفا شاید بتوان آن را یک بار دید. آن هم تنها برای درک بیشتر قصه پسر پولدار و عاشق فقیر.
در گام نخست و ابتدایی فیلمنامه است که مورد خطاب هر منتقد و مخاطب جدی سینمایی می‌گیرد؛ «نیلگون» از همین حیث است که بسیار آسیب دیده است و دچار مشکل شده است؛ پرداخت در فیلمنامه برخلاف آثار تلویزیونی سهیلی‌زاده، جذاب و گیرا نیست، سیر غیر خطی اثر به گونه‌ای نگارش و تالیف نشده است که ذهن بیننده را به خود درگیر کند و بیننده خسته می‌شود. از همان گام نخست؛ سوژه‌یابی نیز و ایده مرکزی اثر تکرار مکرر است و از این بعد هم حرفی در اثر شنیده نمی‌شود.
ما با کاراکتری رو به رو هستیم به نام «نیلگون» که به ظاهر دچار «الیناسیون» شده است و جهان درگیر او با پدیده عشق او را الینه کرده است اما هیچ یک از اصول «الیناسیون» به شکل معقول و فرمیک پیاده نشده است و بیان آن از صبر و حوصله مخاطب در این متن خارج است.
ما با جهانی رو به رو هستیم به ظاهر که از ناخودآگاه صحبت می‌کند و هیچ یک از المان‌های روانکاوی در اثر مذکور مشهود نیست. طبیعتا با چند پلان و کمک از جلوه‌های ویژه که نمی‌شود یک موضوع مهم روانی را باز کرد. که اگر شیزوفرنی هم خطابش کنیم، آن هم با رویکردهای بیرونی و درونی این بیماری در نسبت با کاراکتر همخوانی ندارد و نیازمند بررسی دقیق‌ری از حیث ناخودآگاه و روانکاوی است و بسیاری موارد این قبیل، که از آن گذر باید کرد.
در ساحت کارگردانی نیز چون فیلمنامه عقیم رفتار می‌شود و مضاف بر اینکه چاله‌ای از هزار چاله فیلمنامه را پر نمی‌کند بلکه آن را نامفهوم‌تر نیز می‌کند. دکوپاژی که هیچ عملکرد خلاقه‌ای ندارد و همه این‌ها مخاطب را از ادامه تماشای فیلم دلسرد می‌کند.
در بازیگران فیلم البته نقاط قوتی دیده می‌شود؛از جمله «میترا حجار» که مشخص است در وسع خود کوشیده است تا به کاراکتر تخت و بی جان «نیلگون» جان و رنگ بخشد.. اما در مقابل، بازی «محمدرضا فروتن» به گونه‌ای است که بین مخاطب را با کاراکترش فاصله ایجاد می‌کند. هیچ کاراکتری در این بازیگر خلق نمی‌شود و حتی جوانه‌ای هم نمی‌زند.
تعلیق پایانی فیلم را آنقدر پیش از این دیده‌ایم که در فیلمنامه بازنده نشان می‌دهد و شوک بر انگیز نیست… با اینکه حدس دقیقی از آن در ذهن بیننده نیست اما دل مخاطب را خوش نمی‌کند زیرا سه چهارم فیلمی را دیده است که ساکن ، بدون خلاقیت و کم فراز و فرود بوده است و حالا یک پایان غافلگیر کننده نمی‌تواند تاثیر چشمگیری بر مخاطب خود بگذارد.
«نیلگون» فیلمی است که ایده‌ای درخشان دارد و پرداختی که به اندازه ایده عمل نمی‌کند.
فیلمی که می‌توانست یک اثر متفاوت باشد اما حالا صرفا شاید بتوان آن را یک بار دید. آن هم تنها برای درک بیشتر قصه پسر پولدار و عاشق فقیر.
mardomefarda.ir/vdcivpar.t1awz2bcct.html
منبع : صبا
