به بهانه پخش قسمت آخر سریال «در انتهای شب»؛ از پسِ تاریکی!

به گزارش مردم فردا،همه‌ی شخصیتها هم حق داشتند و هم با اشتباه‌هایشان می‌خواستند مسیر خود را بسازند؛ هر چند که اتوبوس‌های سرنوشت آنها را در جایی دیگر پیاده می‌کرد.
‎از طرف دیگر، مسائل روان با ظرافت تمام میان فیلمنامه‌ی قدرتمند اثر تنیده شده بود. بهنام با مردانگی مخدوش و ماهی با زنانگی مخدوش جذب هم شده بودند. مرد پدر نداشت و زن مادر. مرد می‌خواست ادای یک مرد مقتدر را در بیاورد و زن می‌خواست برای همه مادری قدرتمند باشد. 
‎کنترل لحن، کارگردانی متناسب و هوشمندانه، استفاده از لوکیشن‌های تازه ( مثل پردیس)، بازیهای خوب و به اندازه،  تناسب قصه و نلغزیدن به دام احساسا‌ت‌گرایی صرف یا مکانیکی شدن روایت، نقاط قوت کار بودند. استفاده از «علیرضا داودنژاد» در نقش آقای زرباف یک غافلگیری بزرگ بود و او در این نقش درخشید. «احترام برومند» هم در نقش مادر آلزایمری عالی ظاهر شد.
‎بازیگران مکمل یعنی «سحر گلدوست» ، «پدرام شریفی» ، «نسرین نصرتی» ، «پوریا رحیمی سام» ، «رضا بهبودی» ، «رایان سرلک» و «کاظم هژیرآزاد» در نقشهای خود به اندازه و درست ظاهر شدند. «هدی زین‌العابدین» در بهترین بازی زندگی‌اش ماهی را با همه‌ی پیچیدگی‌های درونی‌اش به زیبایی تصویر کشید. بغضها، چشمها، خشم و حیرانی‌ها و عشق پنهان در نی‌نی چشمانش درخشان بود.
‎«پارسا پیروزفر» هم در یکی از بهترین نقشهای کارنامه‌اش، بهنام را با  خودشیفتگی، استیصال ، مهر و عجز و سرگردانی و پریشانی‌هایش برای ما به تصویر کشید.
‎آیدا پناهنده و ارسلان امیری با فیلمنامه‌ی درخشان در انتهای شب توانستند بخش خاموش مخاطبان ایرانی را به وجد بیاورند. آنها نشان دادند که با هنر، سواد و احترام به مخاطب می‌شود سلیقه‌ی آنها را ارتقا داد. اثر محترم و زیبایشان، ما، تنهایی‌هایمان، بغضهای نشکسته و جامعه‌ی غمین کنونی‌مان را به تصویر کشید و در یادمان ماندگار شد.